Irma Schoe – verpleegkundige
‘Ik werk sinds 2011 jaar in het hospice; daarvoor altijd in het ziekenhuis. Ik heb een tweejarige cursus stervensbegeleiding gedaan in Utrecht bij het Nederlands Instituut voor Stervensbegeleiding. Dat leverde geen erkend diploma op maar wel accreditatiepunten. Ze werken daar vanuit het boeddhisme. De opleiding houdt zich bezig met de volgende vragen: Wat zou je doen als je nog een half jaar te leven hebt? Wat gebeurt er met je bewustzijn na je dood? Rouwprocessen, hoe ga je daarmee om? Verder heb ik uit de opleiding geleerd, dat je niet je eigen emoties hoort te projecteren op de stervende. Ook is het belangrijk dat je alle ballast van de vorige gast naast je neerlegt, voordat je een volgende gast tegemoet treedt. De kunst is om je aan te sluiten op het energieniveau van de stervende.’
’In dit werk moet je de kalmte in jezelf zoeken. Mensen die sterven zijn heel fijngevoelig; de maskers vallen weg en daardoor moet je er echt zijn voor mensen. Veel mensen ervaren rust bij ons en kunnen komen tot acceptatie om het leven los te laten, zodat ze uiteindelijk in alle rust kunnen overlijden. Ik vind het fijn dat ik bij dat proces aanwezig mag zijn en mag helpen om die rust te brengen. Dat geeft ook de familie een goed gevoel.’
‘Soms heb je ook jonge mensen in de bloei van hun leven, mensen met kinderen. Die vechten soms tot het einde. Maar ook daarin kunnen wij helpen, zodat ze het leven op een goede manier loslaten. Dat zijn groeiprocessen die de ene keer weken duren, maar ook wel eens uren. Ik ben echt trots op mijn baan. Het is fijn werk waarin ik ook nog steeds kan groeien. Het hospice is een prachtplek waar alleen maar gemotiveerde mensen werken. De zorg die je overal zou willen geven, met die kwaliteit en betrokkenheid. Hoe raar het ook klinkt: het is een enorm positieve flow.’