Marleen Brocx – verpleegkundige
‘Het is nacht. Een uur of vier, vijf in de ochtend – het begint dan net een beetje licht te worden. Ik loop een rondje langs de gasten om te kijken hoe het met ze is. Een tachtigjarige man die eigenlijk alleen nog maar een beetje prettig op zijn rug kan liggen is nog wakker. Hij heeft geen kracht meer om iets zelf te doen, maar kan me nog wel duidelijk maken dan hij dorst heeft. Slikken gaat moeilijk, dus ik haal een waterijsje voor hem. Zittend naast hem houd ik het stokje voor hem vast. Dat kan hij zelf niet meer. Ik zie hem genieten en hij fluistert: ‘Wat is dit voor spul? Ik heb nog nooit zoiets heerlijks gegeten!’ Hoewel nachtdienst niet mijn favoriet is, kan ik dan nog huppelend uren door.’
‘Werken in het hospice voelde meteen heel goed. Je kan echt iets voor iemand betekenen. In het hospice heb je de gelegenheid om goede zorg en aandacht te bieden. Ook al kom je met heel verdrietige dingen in aanraking hoeft het lang niet altijd naar te zijn. Je kunt er heel bijzondere momenten meemaken. Je hebt de tijd om gasten en familie te begeleiden. Voor degene die sterft is het soms moeilijk om los te laten, vaak zie je dat het voor de mensen om de gast heen nog moeilijker is. Voor hen heb je minstens zoveel tijd, zorg en aandacht. Gewoon bij iemand zijn in rust, luisteren. Grote gebaren zijn helemaal niet zo belangrijk.’
‘Voor mijn gevoel raak je hier de essentie van het leven. Je leert relativeren en het voelt als een verrijking om hier te kunnen werken. Je leert en je ziet zoveel. De dood hoeft zeker niet alleen maar naar te zijn. Veel mensen kijken met een goed gevoel terug op de periode dat hun naaste in het hospice lag. Wat mooi is om te zien is dat je rust kan bieden in het hospice. De omgang tussen gast en familie kan soms ook veranderen. Vaak is het voor opname, wanneer een gast van thuis komt, heel druk geweest. De partner is vaak helemaal in de verzorgingsrol gestapt en wordt daardoor opgeslokt. Wanneer een gast bij ons is, kan de partner weer gewoon partner zijn.’